Śp. Czesława Kurasz we wspomnieniach sanoczan. Wzruszający obraz kobiety, która poświęciła swoje życie innym

Pani Czesia była pełna energii i zawsze gotowa do pomocy, dzieląc się radą i życzliwym słowem. Nie znała słów "NIE DA SIĘ" i "NIEMOŻLIWE". Jej serce zawsze było otwarte dla wszystkich, którzy potrzebowali pomocy. Każdy, kto miał to szczęście ją poznać zapamięta ją na zawsze.

Panią Czesię poznałam w 2019 r. Skontaktowała się wtedy ze mną telefonicznie prosząc o organizację Gali z okazji Międzynarodowego Dnia Wolontariusza we współpracy z Powiatowym Centrum Wolontariatu. Umówiłyśmy się na popołudnie wraz z koordynatorką naszego szkolnego koła wolontariatu panią Anetą Kołodziej. Przyznam, że podczas tego pierwszego spotkania Pani Czesława zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Przede wszystkim, była do tego spotkania bardzo dobrze przygotowana. Miała ze sobą dokładnie rozpisany cały scenariusz uroczystości, wraz ze wszelkimi detalami, nazwiskami sponsorów, listą gości, których należy zaprosić i pomysłami na wydarzenia towarzyszące Gali. Co więcej, doskonale znała specyfikę naszej szkoły, dużo o niej wiedziała i świetnie orientowała się jak można ten potencjał wykorzystać w naszej wolontariackiej pracy. Przyznam, że swoim entuzjazmem bardzo mnie wtedy zaraziła, a ten miesiąc, który spędziłyśmy w bliskim kontakcie przygotowując Galę bardzo wiele mnie nauczył. Przed Galą wspólnie odwiedziłyśmy wiele osób, wręczając im osobiście zaproszenia, bo Pani Czesia uważała, że właśnie tak należy to zrobić. Podczas tych spotkań sposób w jaki rozmawiała z ludźmi nieustannie robił na mnie niesamowite wrażenie: każdego dostrzegała i doceniała, tworząc bardzo przyjazny klimat do rozmowy. Każdemu też poświęcała bardzo wiele uwagi.

Później, na przestrzeni kilku lat jeszcze wielokrotnie ze sobą współpracowałyśmy, zawsze z takim samym zaangażowaniem. Zawsze chętnie przyjmowała zaproszenia na nasze szkolne uroczystości, nigdy nie odmawiała udziału, doceniała i chwaliła. Po każdym wydarzeniu organizowanym w naszej szkole, w którym brała udział, kontaktowała się ze mną telefonicznie, aby porozmawiać, podziękować i docenić wkład pracy, jaki wykonaliśmy. To było dla mnie bardzo ważne i z pewnością dodawało skrzydeł. Myślę, że właśnie to uderzało w niej tak bardzo. Potrafiła docenić i zauważyć drugiego człowieka i w tym była niesamowita.

Dzisiaj właściwie trudno mi sobie przypomnieć, kiedy poznałem panią Czesławę. Myślę, że było to w czasie kiedy zaczynałem swoją pracę samorządową, czyli ponad 20 lat temu. Jednak mam wrażenie, że od zawsze była obecna. Powiedzieć, że była dobrym, niezwykłym człowiekiem, to nic nie powiedziedzieć. Nie przypominam sobie sytuacji, w której odmówiłaby pomocy, wsparcia czy nawet zwykłej rozmowy. Mimo różnicy wieku, nigdy nie stwarzała bariery, traktowała ludzi jak partnerów, z którymi należy współpracować i pomagać im, jeżeli wymaga tego sytuacja. Nigdy nie narzekała, zawsze z uśmiechem opowiadała o swoich planach i o tym, co trzeba jeszcze zrobić. Jestem pewien, że wszyscy, którzy spotkali panią Czesławę na swojej drodze, byli zauroczeni jej podejściem do życia i do pracy na rzecz drugiego człowieka. Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. To nie jest prawda. Są wyjątki, ludzie niezwykli, niepowtarzalni. Takim człowiekiem była właśnie pani Czesława Kurasz.

Na takie wiadomości człowiek nigdy nie będzie gotowy. Była dla mnie jak Mama. Jeszcze parę dni temu rozmawialiśmy o Dniu Matki, który wspólnie przygotowywaliśmy. Drukowałem zaproszenia aby podpisała... Nie tak dawno otrzymałem z rąk Pani Czesi tytuł Honorowego Wolontariusza otrzymując piękną różę... Była taka szczęśliwa. Współpracowaliśmy ponad 20 lat. Było dla mnie zaszczytem to, że Pani Czesia stanęła na mojej drodze. Wiele Jej zawdzięczam i staram się tak żyć jak Ona...aby niczego nie żałować Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych...to nieprawda Pani Czesi nikt nigdy nie zastąpi.

Nie sposób opisać w kilku zdaniach wspomnień związanych ze śp. Czesławą Kurasz. Każdy kto ją poznał wie, że była wyjątkowa, empatyczna, zawsze uśmiechnięta, z sercem na dłoni. Dla drugiego człowieka była w stanie przenosić góry, zawsze znajdywała czas by porozmawiać i pomóc. Panią Czesławę poznałam w 2006 roku. Byłam pierwszą stażystką w Powiatowym Centrum Wolontariatu w Sanoku. To ona zaraziła mnie wolontariatem i od pierwszego spotkania z nią stałam się już częścią tej „magicznej instytucji”. Zapamiętam ją jako serdeczną i dobrą osobę, a mimo dzielącej nas różnicy wieku powiem przyjaciółkę, bo takich właśnie przyjaciół nam potrzeba. Dla niej miłość do drugiego człowieka wykluczała zazdrość, nienawiść, czy podziały społeczne i polityczne. Wszystkich traktowała z serdecznością, uśmiechem. W swoim kalendarzu pełnym zapisanych wizyt i numerów telefonów zawsze znajdywała czas  spotkanie i rozmowę. Nie rozpamiętywała tego co było, ale zawsze szła do przodu. Często powtarzała „Kiedy Bóg drzwi zamyka to otwiera okno”… nie można pomóc tak, to trzeba spróbować inaczej, spróbujmy jeszcze zadzwonić tu i tu może uda się to ogarnąć. W jej życiu najważniejsza była wartość drugiego człowieka i w tym działaniu była wzorem do naśladowania. Uważam, że Jej życie i działalność staje się dla nas piękną lekcją. Wiele razem rozmawiałyśmy i zawsze obawiała się tego, że po jej odejściu sanocki wolontariat przestanie działać  (tutaj często wracała do stowarzyszenia śp. Marty Barnuś czy Fundacji śp .Pana Baszaka). Jednak wydaje mi się, że wystarczy nazwać to co się dzieje, by dostrzec to, że pani Czesława Kurasz zbudowała tu na ziemi piękny pomnik idei wolontariatu. Pociągnęła za sobą nie setki, a tysiące młodych osób, którzy już w dorosłym życiu są wolontariuszami i którzy pociągną tą piękną ideę. Miała wiele planów, które niestety już nie zrealizuje. Nie przygotuje kolejnego spotkania maturalnego swojej klasy, Dnia Matki, czy Międzynarodowego Dnia Wolontariusza. Nie wypijemy już kawy z ciastkiem.  Wierzę jednak, że będzie czuwać nad nami wszystkimi, już jako Anioł  - opiekun i dobry duch.

O Pani Czesi ciężko się mówi w czasie przeszłym. Zawsze była, jest i będzie w moim sercu i pamięci. Była jak Mama, ciepła, serdeczna, empatyczna. Kiedy przychodziłam do siedziby PCW, rozmowa z nią była niezwykle przyjacielska. Zawsze służyła radą na życie. Z Panią Czesią można było rozmawiać bez końca, chłonąc każde wypowiedziane słowo. Współpraca Sanitasu w różnych działaniach była dla mnie zaszczytem. Była osobą niespotykanie szlachetną, ponad podziałami pokoleniowymi i politycznymi. Miała w sobie niespożyte podkłady energii i pomysłów. Zawsze uśmiechnięta i pogodna. Mówiła do mnie „jesteś taką moją córeczką” a kiedy mówiła przy mnie do innych „to moja/nasza Ania”. I miała rację…ponieważ od pierwszego spotkania skradła cząstkę mojego serca. Wyrazy współczucia dla Bliskich.

Czesławę Kurasz poznałam gdy była vice starostą powiatu sanockiego, organu prowadzącego MDK gdzie pracuje. Pani Czesława była zawsze szczerze zainteresowana tym co się dzieje w Domu Kultury była wsparciem i czuliśmy ze rozumie celowość naszej pracy. Potem było wsparcie podczas organizowania finałów WOŚP zawsze pomocna, gdy sama nie mogła pomóc, wskazywała osoby, które pomogą. Pomagała obcym, ale miałam przyjemność poznać ją jako zaangażowaną babcie, która zapisywała wnuczkę na wakacje lub wypożyczała strój na występ szkolny. Będę pamiętać jej uśmiech, ciepły głos i oczy głęboko wpatrzone w rozmówcę.

Czesława Kurasz. Królowa wolontariatu!!! Odeszła w poniedziałek, zasmucając przy tym cały Sanok. Nauczyła mnie empatii. Jak przeprowadzałem się z Sanoka do Krosna 5 lat temu, to mi powiedziała „jak pojedziesz w świat to zawsze pamiętaj ze drugi człowiek jest ważniejszy niż ten świat, który zdobywasz” Mówiłaś zawsze do mnie Łukaszku…To ja teraz powiem Czesiu!!! Jestem dumny z tego, że się kumplowaliśmy !

Panią Czesławę Kurasz miałam przyjemność poznać lata temu przy okazji organizowanych przez Nią imprez czy to związanych z Powiatowym Centrum Wolontariatu, czy Uniwersytetem Trzeciego Wieku, kiedy to na Jej prośbę tańczyła na nich Formacja Tańca Towarzystkiego "FLAMENCO". Była to osoba wzbudzająca szacunek, mająca w sobie tyle ciepła i sedeczności, że nie sposób było Jej odmówić nawet wtedy, gdy pojawiały się jakieś przeszkody. Stawało się na głowie, ale do występu dojść musiało. Kilkanaście lat temu realizowałam pomysł Pani Czesi związany z nauką tańca towarzyskiego studentów Uniwersytetu Trzeciego Wieku, co miało miejsce w Sanockim Domu Kultury, a co bardzo miło wspominam. Nasza ostatnia współpraca miała miejsce 8 marca podczas gali z okazji Dnia Kobiet zorganizowanej w Centrum Usług Senioralnych Caritas. Cieszę się jednak najbardziej z tego, że podczas ubiegłego lata miałam możliwość i niewątpliwą przyjemność spotkać się prywatnie z Panią Czesławą u Niej w domu. Pokazała mi swój piękny ogród oraz kto mieszka w Jej sąsiedztwie z naszych wspólnych znajomych. Z werwą i humorem opowiadała ciekawe wydarzenia ze swojego życia. Odeszła Kobieta, która miała serce na dłoni, a świadczy o tym m.in. pomoc przybyszom zza wschodniej granicy, kiedy to przyjęła ich na kilka miesięcy pod swój dach i szukała dla nich pracy. Pani Kurasz zawsze mi imponowała i pozostanie w mojej pamięci jako postać nietuzinkowa, otwarta, uczynna i szczera, poprostu bardzo dobry człowiek.

Jest rok 1999 albo 2000, ja zaczynam moją przygodę z radiem, a pani Kurasz jako starościna sanocka organizuje wyjazd do ministerstwa rolnictwa do Warszawy. Ja reprezentuję Radio Bieszczady. Dla rozpoczynającej swoją pracę dziennikarki, to było wielkie przeżycie. Słyszałam od rodziców, że jadę z panią Kurasz - niezwykłą kobietą, świetną organizatorką, że cały Sanok kupował w spółdzielni w Bukowsku (dziś wiem, że te zakupy w Bukowsku, to doświadczenie całego pokolenia sanoczan). Aura jaką roztaczała, pewność siebie, spokój, klasa z jaką wkraczała na te warszawskie salony, do dzisiaj mi imponują. Przez wszystkie lata mojej pracy wielokrotnie się stykałyśmy, choć nie znałyśmy się dobrze, ale każde spotkanie z nią było jak spotkanie z bliską osobą. To jak wielu ją wspomina, również samorządowców z różnych stron sceny politycznej, pokazuje, że są jeszcze ludzie, którzy potrafią nas łączyć. Czy nadal są? Czas pokaże. Ona taka była.

Od wielu lat współpracowaliśmy przy różnych akcjach, głównie zbiórkach żywności dla potrzebujących, które dla niej były szczególnie ważne. Pani Czesława i jej wolontariusze, czyli sanocka młodzież, chętnie wspierali nasze stowarzyszenie. Ostatni raz działaliśmy razem bardzo niedawno, przy okazji wielkanocnej zbiórki żywności, która nie odbyłaby się, gdyby nie pani Kurasz. Pamiętam nasze ostatnie spotkanie w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku jeszcze przed świętami, kiedy dopytywała o remont budynku, w którym stowarzyszenie chce otworzyć dom samotnej matki. I jak to pani Kurasz pytała co nam potrzeba i zapewniała, że pomoże. Jeszcze miałyśmy się spotkać i o tym porozmawiać... ciągle trudno uwierzyć, że już jej nie ma z nami.

Pisząc te słowa chciałbym zaświadczyć jak dobrym człowiekiem była Pani Czesława Kurasz. Chciałbym choć w symboliczny sposób spłacić dług wsparcia i życzliwości jaki mają wobec zmarłej mieszkańcy Domu Pomocy Społecznej Światło Nadziei Caritas w Sanoku oraz seniorzy Centrum Usług Senioralnych Caritas w Sanoku. Była Dobrym Duchem obu placówek, zawsze łączyła. Swoją troską obejmowała bardzo szerokie grono seniorów. Dała się poznać jako bardzo dobry organizator. Zawsze wrażliwa, ciągle pytała, jak może pomóc. Miała tak sympatyczny i delikatny, wypełniony uśmiechem sposób bycia, że nie znam osoby, która byłaby w stanie coś jej odmówić. Zawsze myślała o innych. Byłem świadkiem jej przyjaźni z jedną z pań z naszej placówki jeszcze z czasów jej lat liceum. Pozazdrościć! Cierpliwa, pogodna, skuteczna. Wszyscy ją znali. Potrafiła na sukces przekuć każde przeciwności losu, który jej nie oszczędzał. Szybko została wdową. Jak pisała w swojej książce ... Niczego nie żałuję ... Pamiętała o chorych, najsłabszych. Jej działania nacechowane były delikatnością, wrażliwością. Szybko pozyskiwała sojuszników. Znała ogromne pokłady życzliwych ludzi chętnych do niesienia bezinteresownej pomocy. Zapalała młodzież do działania. Była doskonałym przykładem jak troszczyć się o bliźniego. Zawsze chętna do działania, doskonała organizatorka uroczystości, przy niej każdy czuł się dobrze i godnie. Skromna, nie czekała na pochwały. Gdy w kwietniu br. zgłosiłem Panią Czesławę do Nagrody Prezydenta, to musiałem ją przy kawie przekonywać, aby wyraziła zgodę i aprobatę, bo to był niezbędny warunek. Nosiła tytuł ,, Przyjaciela DPS " Caritas w Sanoku i w pełni na ten tytuł zasługiwała. Patriotka o ogromnym sercu. Śmierć zabrała ją nie w porę, w przededniu Dnia Matki, który organizowała na Uczelni Państwowej im. Jana Grodka w Sanoku. Swoim odejściem sprawiła nam wszystkim ogromny ból. To nie powetowana strata dla środowiska wolontariatu, ale i Miasta Sanok.

Pani Czesława Kurasz była przez wiele lat związana z sanockim szpitalem poprzez swoją działalność charytatywną, którą prowadziła jako członek zarządu Sanockiej Fundacji Ochrony Zdrowia (wcześniej Fundacji „Szpital. W życiu kierowała się uczciwością. Była bardzo ambitna, a przy tym pomocna i otwarta na innych. Nigdy nie odmówiła pomocy, a wręcz przeciwnie sama proponowała wsparcie. Bardzo często angażowała się w różnego rodzaju akcje na rzecz szpitala takie jak np. organizację „Dnia Chorego”, czy „ Ziemi Sanockiej dla szpitala”(2009-2011). Przy tej ostatniej miałem przyjemność osobiście poznać tą jakże Nietuzinkową Osobę. Odeszła od nas zdecydowanie za wcześnie. Tu bardzo dobrze wpisują się słowa ks. Jana Twardowskiego „Odeszłaś cicho bez pożegnania, tak jakbyś nie chciała swym odejściem smucić…..”. Taka właśnie była Czesława Kurasz, kobieta o wielkim sercu, która stawiała dobro innych nad swoje. To uświadamia nam, jak kruche jest życie. Chciałbym w tym miejscu złożyć najszczersze kondolencje rodzinie. Odszedł od nas wspaniały człowiek, który żył dzieląc się dobrem.

Jeszcze trzy tygodnie temu rozmawiałem z Panią Czesławą, pełen podziwu dla Jej energii, kreatywności, chęci niesienia pomocy potrzebującym. Pani Czesława była przez lata filarem Fundacji pracującej na rzecz sanockiego szpitala, tworzyła doskonałą atmosferę wokół Powiatowego Centrum Wolontariatu, niwelując bariery między pokoleniami. Jej uśmiech, dobroć zaangażowanie w sprawy seniorów i osób chorych są – zwłaszcza dziś, kiedy nie ma Jej wśród nas – wartością fundamentalną dla naszej lokalnej społeczności. Była osobą, która łączyła, odsuwała przeszkody w relacjach między ludźmi. Była człowiekiem – instytucją, wzbudzała szacunek i podziw. Uczyła nas, jak nie być obojętnym na ludzkie nieszczęście, ale też – jak cieszyć się życiem i czerpać z niego to, co dobre i mądre. Rodzinie i bliskim Ś.p. Czesławy Kurasz składam dziś wyrazy głębokiego wpółczucia.