Historia i rozwój Muzeum Budownictwa Ludowego
Skansen, założony z inicjatywy Jerzego Tura i Aleksandra Rybickiego, od lat przyciąga miłośników etnografii i tradycji ludowej. Decyzją Ministerstwa Kultury i Sztuki z 24 stycznia 1958 roku powołano „Muzeum Skansenowskie w Budowie”, a we wrześniu tego samego roku placówkę przemianowano na Muzeum Budownictwa Ludowego. Rozciąga się na obszarze 38 hektarów, a jego otwarcie dla zwiedzających miało miejsce 25 lipca 1966 roku. Drewniane chaty, cerkwie i inne obiekty przenoszone tu z okolicznych miejscowości, malowniczo wtapiają się w otoczenie, szczególnie efektownie komponując się z kolorowymi, jesiennymi drzewami.
Zbiory i niezwykłe obiekty
Muzeum prezentuje kulturę ludową pogranicza, ukazując życie kilku grup etnograficznych, takich jak Pogórzanie, Bojkowie, Łemkowie i Zamieszańcy. W zbiorach skansenu znajdują się historyczne chałupy, cerkwie oraz zabudowania gospodarskie, w tym XVII-wieczna chałupa z Dąbrówki Ruskiej oraz cerkiew z 1750 roku ze wsi Rosolin. Jesienią, przyozdobione w kolory natury, te zabytki nabierają szczególnego uroku.
Badania i ochrona dziedzictwa
Dzięki Aleksandrowi Rybickiemu muzeum stało się pionierskim ośrodkiem badań nad konserwacją drewna zabytkowego. Działająca tu stacja doświadczalna środków konserwacyjnych oraz pracownia konserwatorska i budowlana odegrały ogromną rolę w opracowywaniu metod ochrony zabytków drewnianych. Muzeum od lat wydaje także publikacje naukowe, takie jak „Biuletyn Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku” oraz „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.