SANOK: Rodzina sowy uszatki zwyczajnej na osiedlu Jana Pawła II [ZDJECIA+WIDEO]

Jak się okazuje na drzewach przy blokach, nieopodal szkoły podstawowej nr 4 znajdowało się gniazdo sowy uszatej. W tej chwili maluchy już uczą się latać, przysiadają na okolicznych drzewach i sygnalizują rodzicom, właśnie takimi piskami gdzie siedzą, aby te mogły trafić do nich z pokarmem. 

Wideo zarejestrowane przez jednego z mieszkańców bloku Jana Pawła II (są 4 młode sówki i rodzice)

Występowanie

W Polsce rozpowszechniony (zwłaszcza na niżu), ale nieliczny ptak lęgowy i zimujący. Jest to druga pod względem liczebności, po puszczyku, sowa występująca w Polsce. Jej liczebność zmienia się w zależności od ilości pokarmu, czyli gryzoni – w tzw. „mysich latach” uszatki odchowują więcej młodych.

fot. Artur Kucharski - Młode Uszatki przy jednym z bloków na Jana Pawła II. 

Podgatunki

• otus otus – Europa, północno-zachodnia Afryka i Azja, aż po Chiny i Japonię, ponadto Azory
• otus canariensis – Wyspy Kanaryjskie
• otus tuftsi – zachodnia Kanada do północnego Meksyku i południowych USA (po zachodni Teksas)
• otus wilsonianus – południowo-środkowa i południowo-wschodnia Kanada do środkowych i wschodnich USA (po północną Oklahomę i Wirginię).

Ogólnym ubarwieniem i kształtami, np. pomarańczowymi tęczówkami i sterczącymi „uszami na głowie”, podobna do puchacza, jednakże znacznie od niego mniejsza. Samce i samice są ubarwione jednakowo, ale samice są nieznacznie większe, a samce mają jaśniejszy spód skrzydła. Upierzenie rdzawobrązowe w ciemne plamki i kreski, spód ciała jaśniejszy, żółtawobrązowy, pióra na piersiach z podłużnymi kreskami (przypominającymi „kurze łapki”). Na ogonie i lotkach pierwszorzędowych ciemniejsze poprzeczne paski.

Na głowie charakterystyczne „uszy” utworzone przez ruchome kępki piór, które w czasie lotu lub u spokojnego ptaka są położone. Od nich wzięła się nazwa gatunkowa. Nie są w rzeczywistości związane ze słuchem, a stanowią ozdobę pomagającą się maskować. Niektórzy ornitolodzy uważają, że uszatki mogą nimi się nawzajem komunikować. Właściwe uszy są ulokowane poniżej oczu ptaka i jak na tę gromadę są dość duże, zbudowane na powierzchni ciała z fałdów skórnych, których układ może przypominać małżowinę uszną (nie jest widoczna z zewnątrz, bo przykrywają ja pióra). Oczy pomarańczowoczerwone, otoczone ciemnymi piórami, szlara pomarańczowobrązowa przechodząca w szarobeżową, wyraźnie odgraniczona. Dziób czarny, nogi opierzone.

Młode wyglądają podobnie, jednak kreskowanie jest delikatniejsze, „uszy” z piór krótsze i mniej widoczne, a szlara ciemniejsza.

W porównaniu z podobną uszatką błotną ma ciemniejsze upierzenie, dłuższe pióra tworzące „uszy” i pozbawiona jest ciemnej szlary wokół oczu. Ma smuklejszą sylwetkę od puszczyka. Chociaż uszatka jest tylko nieco większa od gołębia, to robi wrażenie dużo większej przez okazalszą głowę i skrzydła. To ptak wielkości wrony.