Uroczysty apel z okazji 104. rocznicy przybycia do Sanoka 2 Pułku Strzelców Podhalańskich [ZDJĘCIA,WIDEO]

Od pierwszych dni stacjonowania  2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku prowadzono działania na rzecz integracji środowiska wojskowego z lokalną społecznością. Co więcej – obiekty powstałe lub zagospodarowane przez wojsko w latach 20. i 30. ubiegłego wieku do dziś stanowią bardzo ważne ośrodki życia społecznego, kulturalnego i sportowego mieszkańców naszego miasta. 

Żołnierze stacjonowali między innymi przy ulicy Mickiewicza – tam, gdzie dziś ma swoją siedzibę Uczelnia Państwowa im. Jana Grodka. Naprzeciw koszar powstał Dom Żołnierza z bardzo popularnym wśród sanoczan kinoteatrem „Podhalanin”. Dziś ma tam swoją siedzibę Sanocki Dom Kultury i do dziś mieszkańcy miasta właśnie tam chodzą do kina, teatru czy na koncerty. W czasie wojny została zniszczona efektowna kopuła dachu budynku – nigdy tego elementu nie zrekonstruowano i jego urodę architektoniczną poznajemy już tylko, patrząc na archiwalne fotografie.

Przy pułku działał chór oficerski oraz orkiestra wojskowa, która zdobywała nagrody na ogólnopolskich konkursach. Mieszkańcy Sanoka chętnie przychodzili na koncerty tej orkiestry, które regularnie odbywały się w miejskim parku. Pułk był współorganizatorem jednego z najważniejszych kulturalnych wydarzeń w historii przedwojennego Sanoka – Zjazdu Górskiego. W sierpniu 1936 roku właśnie podczas Zjazdu odbył się w Sanoku konkurs orkiestr pułków strzelców podhalańskich, zakończony efektownym festiwalem.

Przy pułku działała biblioteka, kwitło życie kulturalne. Rozwijał się też sport. Jednostka wojskowa posiadała stadion z bieżnią długości 460 m i trybuną – ten obiekt, który zwyczajowo nazywamy „Wierchami”, służy sanockim sportowcom do dziś. 2 Pułk Strzelców był w Sanoku reprezentowany przez klub sportowy „Podhalanin”. Funkcjonował też zespół piłkarski „Podhalanie”, w którego barwach na pozycji napastników grali mjr Andrzej Bogacz i por. Roman Folwarczny, jeden z inicjatorów budowy sanockiego stadionu. Pod patronatem pułku działały w mieście: Towarzystwo Narciarskie organizujące m.in. kursy narciarskie w Łupkowie oraz Wojskowy Klub Sportowy. W pułku każdy żołnierz był szkolony w technice jazdy na nartach, a instruktorami byli żołnierze, a wśród nich  członkowie ówczesnej kadry Polski.

Także powołanie parafii pod wezwaniem Chrystusa Króla w Sanoku łączy się w historii miasta z pobytem 2 pułku strzelców podhalańskich.

Dzięki garnizonowaniu żołnierzy Sanok otworzył się na nowinki ze świata, sanoczanie spędzali czas na koncertach, uczestniczyli w seansach kinowych, uprawiali sport. Infrastruktura miejska wzbogaciła się o atrakcyjne, solidnie zaprojektowane i funkcjonalne obiekty. 

Pragnę serdecznie podziękować wszystkim obecnym na dzisiejszej uroczystości, która na stałe wpisała się do kalendarza miejskich imprez. Inicjując ją przed czterema laty, myśleliśmy głównie o upamiętnieniu dorobku 2 pułku strzelców podhalańskich. Dziś, kiedy za wschodnią granicą niemalże słyszymy odgłosy okrutnej wojny, nabiera ona jeszcze innego, głębszego wymiaru. Dlatego gorąco dziękuję dowództwu Garnizonu Przemyśl za wsparcie naszej inicjatywy, dowódcom i żołnierzom 21. Batalionu Logistycznego z Rzeszowa za wojskową oprawę uroczystości, dowództwu 35. Batalionu Lekkiej Piechoty i żołnierzom WOT za obecność. Dziękuję też prezesowi i członkom Związku Weteranów i Rezerwistów Wojska Polskiego za wszystkie działania mające na celu upamiętnienie i oddanie hołdu żołnierzom „podhalańczykom”, którzy w czasach pokoju pracowali dla wspierania rozwoju lokalnej społeczności, a w okresie burz historycznych i wojen narażali i oddawali swoje życie w obronie ojczyzny. Wielu z nich spoczywa na sanockim Cmentarzu Centralnym. Dziękuję księdzu proboszczowi Romanowi Froniowi za słowa wygłoszone podczas Mszy Świętej odprawionej w intencji żołnierzy 2 pułku strzelców podhalańskich. Niech ta symboliczna uroczystość będzie hołdem dla pracy i misji stacjonujących w naszym mieście przed stoma laty żołnierzy, ale niech będzie także lekcją dla nas – że dobro, które człowiek daje innym, nie umiera, nie ginie w niepamięci, lecz trwa i staje się integralną częścią naszego życia i wciąż odczytywanym na nowo rozdziałem historii.

- mówił Tomasz Matuszewski.