Jest to dzień powagi, skupienia i postu, w którym szczególnie czci się drzewo krzyża. Od rana trwa adoracja Najświętszego Sakramentu w kaplicy adoracji. Odprawia się drogę krzyżową, często praktykowana jest w Wielki Piątek droga krzyżowa rodzinna, członkowie rodziny wspólnie obchodzą stacje drogi krzyżowej. Centrum tego dnia jest liturgia Męki Pańskiej.
Ołtarz jest tego dnia obnażony: bez krzyża, kwiatów, świeczników i obrusów, wiecznie paląca się lampka przy ołtarzu zgaszona.
Liturgię powinno się sprawować około godziny 15:00, jeśli racje duszpasterskie nie przemawiają za późniejszą porą. Kapłan ubrany w szaty mszalne czerwonego koloru udaje się do ołtarza, po czym następuje prostracja (leżenie krzyżem) i modlitwa. Jeżeli w liturgii uczestniczą inni kapłani, zakładają oni białe komże, do udzielania komunii zakładają czerwone stuły.
W tradycji katolickiej w Wielki Piątek miała miejsce tzw. Msza darów uprzednio poświęconych (Missa præsanctificatorum), gdzie kapłan, ubrany w czarny ornat odprawia szczególny rodzaj Mszy św., na której nie zachodzi konsekracja i nie ma też miejsca na komunię wiernych. Jednakże, jeszcze przed Soborem watykańskim II, Papież Pius XII w 1955 roku promulgował radykalne zmiany w celebracji Wielkiego Tygodnia, odrzucając starożytną tradycję. Liturgia Wielkiego Piątku po zmianach z 1955 roku jest celebrowana w większości miejsc w ramach tzw. nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego. Podczas zreformowanych obrzędów kapłan ubiera czarną kapę, którą zdejmuje na czas adoracji krzyża, zaś na obrzędy komunijne zdejmuje także czarną stułę i wkłada fioletowe szaty mszalne. Na procesję do grobu zdejmuje ornat i wkłada fioletową kapę.
W tym dniu rozpoczyna się również nowenna do Miłosierdzia Bożego, która może trwać nawet 9 godzin. Po liturgii można odśpiewać (bez akompaniamentu organów) trzy części gorzkich żalów.
W Wielki Piątek obowiązuje post ścisły i nie ma od niego dyspensy.
