Kalman Segal przyszedł na świat 29 grudnia 1917 w Sanoku, w żydowskiej rodzinie mieszkającej na ówczesnej ulicy Królewskiej (dziś Traugutta). Uczęszczał do sanockiego gimnazjum męskiego. Wywieziony podczas wojny do łagru na Kołymie, po powrocie do kraju osiadł na Śląsku, gdzie przez kilkanaście lat pracował w redakcji literackiej Radia Katowice, przede wszystkim jako autor słuchowisk radiowych, adaptacji i reportaży.
Jednocześnie pisał i publikował zbiory wierszy, opowiadań oraz powieści po polsku i w jidysz. W 1969 wyjechał do Izraela. Zmarł w Jerozolimie 18 maja 1980 roku.
Na jego polskojęzyczną, oficjalną bibliografię składa się 18 tomów prozatorskich wydanych w latach 1956‑1969. Krytyka literacka i czytelnicy zgodnie cenili pisarza zwłaszcza za te zbiory opowiadań i powieści, które przywoływały przedwojenny obraz na poły realistycznego, na poły mitycznego „galicyjskiego Miasteczka nad Sanem”, położonego na pograniczu trzech wielkich kultur i religii.
Jednak wiele innych utworów Segala wykraczało poza stereotyp literatury żydowskiej.
Były to współczesne książki obyczajowe i psychologiczne, jak też krótkie formy prozatorskie zaskakujące odmienną tematyką czy konwencją: odnajdziemy wśród nich oniryczne humoreski lub makabreski, groteskowe miniatury, a nawet czysto surrealistyczne historyjki.
Segalowi nieobce były też współczesne tendencje w pisarstwie, jak choćby intertekstualne zabawy czy metanarracyjne komentarze.
