Jerzy Pietrzkiewicz urodził się w 1954 roku, zmarł 5 stycznia 2017 roku po ciężkiej chorobie, napastnik Stali Sanok, do którego należy rekord strzelecki klubu. Popularnie nazywany "Pietią", zdobył dla Stali 273 gole. Najwięcej bramek w jednym sezonie uzbierał w okręgówce – 29, w trzeciej lidze - 19 goli. W spotkaniu przeciwko Stali II Stalowa Wola strzelił najwięcej bramek - 5. Cztery razy zdobył koronę króla strzelców. Jego główną bronią był mocny strzał z obydwu nóg. Miał charakterystyczny styl wykonywania stałych fragmentów gry. Wysoka skuteczność sprawiła, że zgłaszały się po niego czołowe drużyny nie tylko z Podkarpacia, ale całej Polski. W Stali Sanok pozostał przez 15 sezonów (1971-1986). Pod koniec kariery grał jeszcze w LKS-ie Długie, gdzie był jednocześnie trenerem. To, co wyróżniało "Pietię" od innych zawodników, to gra fair-play. Nigdy nie dostał czerwonej kartki, żółtych też nie było zbyt wiele. Po zakończeniu kariery zawodniczej końcem lat 80. występował w roli szkoleniowca Stali jako drugi, a następnie główny trener zespołu seniorów. Zajmował się też szkoleniem młodzieży. Najdłużej pracował jako kierownik drużyny. Z tą funkcją pożegnał się z powodów zdrowotnych. Później przychodził na stadion w roli kibica, także po reaktywacji drużyny w 2015 roku. W 2016 roku uhonorowano go pamiątkową statuetką podczas uroczystości obchodów 70-lecia klubu.
Ludwik Krempa urodził się 22 stycznia 1916 roku w Sanoku, zmarł 3 stycznia 2017 r. w Krakowie, generał brygady, pilot z czasów II wojny światowej i kawaler Orderu Virtuti Militari, bohater walki o niepodległość. Ukończył Państwową Szkołę Przemysłową im. Stanisława Staszica z tytułem technika mechanika. Zdobył kategorię "A" pilota szybowcowego. Służbę wojskową rozpoczął w 1937 roku w Szkole Podchorążych Łączności w Zegrzu. Po wybuchu wojny w 1939 roku służył w 66 Eskadrze Obserwacyjnej. Następnie kontynuował służbę w 2 Pułku Lotniczym jako pilot łącznikowy. Służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, a następnie w Polskich Siłach Powietrznych uformowanych w Anglii. Stopień oficerski otrzymał 1 lutego 1942 roku. W październiku przydzielono go do 304 Dywizjonu Bombowego. Patrolował strefę powietrzną nad morzem, uczestniczył w bombardowaniu portu Bordeaux. Łącznie odbył 50 lotów, w tym nad Oceanem Atlantyckim i Zatoką Biskajską. Po czerwcu 1944 roku pracował jako instruktor na samolotach Oxford. 24 stycznia 1946 roku trafił do 301 Dywizjonu Transportowego. Został zdemobilizowany trzy lata później. Na emigracji pracował jako kreślarz i projektant przy produkcji silników i autobusów. Do Polski powrócił w 1988 roku. Należał do Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego RP Oddziału Krakowskiego. W 2016 roku został mianowany przez prezydenta Andrzeja Dudę na stopień generała brygady w stanie spoczynku. Od 2003 roku przynależał do Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa. W latach późniejszych wstąpił do Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego, zaś od 2014 roku należał do Stowarzyszenia Lotników Polski Południowej. Pochowany na cmentarzu w Sanoku 9 stycznia 2017 roku.
Przemysław "Chmielu" Chmielewski urodził się w 1970 roku, zmarł 13 stycznia 2017 roku po ciężkiej chorobie nowotworowej, pochowany w Górzance, w powiecie leskim, w gminie Solina, bieszczadzki bard i gawędziarz. W Bieszczady przeprowadził się w 2010 roku z Wielunia w województwie łódzkim, gdzie pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego. W Bieszczadach znalazł zatrudnienie jako wychowawca na koloniach w Polańczyku. Dorabiał, grając przy ogniskach. Swój pierwszy utwór "Połoniny" napisał dla córki Julii. Kolejnym był "Mały wiersz" dla koleżanki. W 2011 roku Chmielu poznał poetę Mirosława Welza. Do jego wierszy: "Zakapiorskie Bieszczady" i "Znam dziewczynę o twarzy anioła" stworzył melodię. Utwory zaczął wykonywać zespół Melisa Blues Band. Razem z akordeonistą Andrzejem Szalem udało im się wydać pięć płyt. Ostatnia nosi nazwę "Blues Chmiela". Łącznie bieszczadzki bard stworzył muzykę do 60 wierszy. W kwietniu 2016 roku dowiedział się, że choruje na złośliwego raka przełyku. Po początkowym załamaniu się bieszczadzki bard podjął nierówną walkę o zdrowie i życie. Nie zrezygnował z koncertowania aż do momentu, gdy uniemożliwił mu to stan zdrowia. Po niedającej rezultatów chemioterapii poddał się leczeniu niekonwencjonalnemu, polegającemu na przyjmowaniu dużej ilości witaminy C - kwasu askorbinowego. Lekarze rokowali, że będzie żył do września, cieszył się życiem jeszcze kolejne cztery miesiące.
Adam Górka urodził się 19 stycznia 1944 roku w Jędrzejowie, zmarł 14 sierpnia 2017 roku, ratownik i wieloletni naczelnik Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, uczestniczył w 42 akcjach ratunkowych, na rzecz stowarzyszenia przepracował społecznie ponad 7000 godzin. Studiował na Wydziale Rolnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. Do GOPR został przyjęty 2 lutego 1970 roku. Kurs ratownictwa I stopnia ukończył w maju 1974 roku na Jaworzynie Krynickiej. 9 listopada 1974 roku podczas uroczystości Dnia Ratownika w Rzepedzi złożył przyrzeczenie i otrzymał odznakę służbową GOPR – PTTK nr 1228. W kwietniu 1986 roku w Zakopanem ukończył kurs II stopnia i otrzymał stopień starszego ratownika. W latach 1990-1992 pełnił funkcję prezesa GOPR. Od 1992 do 2002 roku, do chwili przejścia na emeryturę, był naczelnikiem Grupy. W ostatnich latach służby górskiej swe dyżury spędzał głównie na ekspozycji goprowskiej w MBL w Sanoku. Przepracował na niej 503 godziny.
Ks. Tomasz Grzywna urodził się 20 grudnia 1970 roku w Nowej Sarzynie, zmarł 22 września 2017 roku w Sanoku. Pochodził z Grodziska Dolnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 maja 1995 r. Pracował w parafiach: Jaćmierz 1995-1996; Targowiska 1996-1998; Wołkowyja 1998-1999; Korczyna 1999-2001; Jarosław kolegiata 2001-2003. Wszędzie pełnił obowiązki wikariusza i katechety. Był nauczycielem mianowanym. Do parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Sanoku przybył 1 lipca 2003 r. Do jego obowiązków należało m.in. przygotowywanie dzieci z SP nr 2 do I Komunii Świętej, dla uczniów organizował również cykliczne wycieczki śladami patronki szkoły św. Kingi i współorganizował szkolne rekolekcje. Przygotowywał coroczny konkurs piosenki religijnej w Sanoku, redagował także gazetkę parafialną "Góra Przemienienia". Przez czternaście lat opiekował się zespołem SOUL. Był bardzo wrażliwy na los potrzebujących. Bardzo chętnie wspierał wszystkie akcje charytatywne. Jego pasją były podróże, fotografowanie oraz pisanie. Był niezwykle życzliwy i gościnny. Został pochowany 28 września na cmentarzu w Grodzisku Dolnym.
Łukasz Przybysz urodził się w 1981 roku, zginął 5 września 2017 roku w wypadku samochodowym w Baryczce w powiecie strzyżowskim, piłkarz i kapitan drużyny Victorii Niebocko. Piłka nożna to niejedyny sport, który uprawiał. Od 12 roku życia z sukcesami trenował łyżwiarstwo szybkie w TS Zryw Sanok. Podczas MP juniorów w 1999 roku zdobył tytuł wicemistrza Polski na 1500 m, a na 3000 m brązowy medal. Dwa lata później na zawodach tej rangi zgarnął trzy srebra indywidualnie (1500 m, 5000 m, wielobój) i złoto w drużynówce. Swój ostatni mecz zagrał 3 września. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.
