Uroczystości rozpoczęły się mszą świętą w intencji członków Kółka Rolniczego i Koła Gospodyń oraz ich rodzin w Kaplicy Rektoralnej pod wezwaniem św. Maksymiliana Marii Kolbego. Mszę koncelebrował ks. dziekan Roman Froń, ks. prałat Adrzej Michno i ks. rektor Jacek Michno.
Po nabożeństwie uczestnicy udali się do siedziby Kółka, która mieści się przy ulicy Kościuszki 37. Tam Elżbieta Samborska, prezes, wręczyła pamiątkowe dyplomy długoletnim i zasłużonym członkom oraz pracownikom Kółka. O jego historii na tle XIX-wiecznego Sanoka i ówczesnej Galicji opowiedzieli Leszek Puchała i Jerzy Chytła.
Przygotowano również część artystyczną, w której wystąpiły Patrycja Baran i Magdalena Zubel, studentki Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Sanoku, które zaśpiewały pieśni patriotyczne.
W uroczystościach uczestniczyli też Andrzej Romaniak, przewodniczący rady miasta oraz Paweł Hydzik, zastępca burmistrza.
Odrobina historii
Do kółek rolniczych należały wybitne osobowości polityczne, społeczne jak i kulturalne, m.in. Józef Piłsudski, Stefan Żeromski, Melchior Wańkowicz, Stanisław Staszic, Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Wincenty Witos czy Władysław Reymont. Kółka rolnicze wychowywały społeczników i organizatorów życia społecznego na polskiej wsi.
Początki kółek sięgają czasów zaboru austriackiego. W 1882 roku Towarzystwo Oświaty i Pracy przekształciło się w Towarzystwo Kółek Rolniczych w Galicji. Jego zadaniami było szerzenie wśród chłopów polskich i ukraińskich oświaty w duchu katolicko-narodowym i solidaryzmu społecznego, propagowanie oświaty rolniczej, zakładanie bibliotek i czytelni, organizowanie kursów, prowadzenie działalności wydawniczej. Towarzystwo krzewiło wiedzę o nowoczesnym rolnictwie i organizowało też zbyt produktów rolnych. W 1919 roku stało się częścią Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego.
Kółko Rolnicze powstało 30 listopada w 1883 roku, kiedy Przedmieście Sanockie było odrębną gminą Posada Sanocka. Zrzeszało rolników z Przedmieścia, rzemieślników i przedstawicieli inteligencji. Było organizacją, która zajmowała się działalnością związaną z szerzeniem oświaty i kultury rolnej wśród biednej ludności zamieszkującej tereny pod zaborem austriackim. Prowadziło też działalność gospodarczą. Organizowało odczyty, kursy fachowe, zabawy sobotnie oraz przedstawienia teatru amatorskiego. Przy Kółku funkcjonowała również biblioteka, z której korzystali członkowie i ich rodziny.
Przed I wojną światową z patronatu Kółka korzystały "Drużny Bartoszowe", patriotyczna organizacja działająca na wzór "Drużyn Strzeleckich". Do życia powołano również Ochotniczą Straż Pożarną.
Siedziba organizacji mieściła się w parterowych budynku przy ulicy Pawłowica (obecnie jest to parking za budynkiem "Rolnika"), który przekazała gmina Posada Sanocka. Wielokrotnie o imponującej działalności Kółka pisała lokalna prasa. To dzięki tej organizacji utworzono składnicę hurtową dla sklepów Kółek Rolniczych. Organizowano kursy, np. handlowe dla mieszkańców, na których mogli się kształcić wiejscy sklepikarze, a także strażackie - na jednym z nich zgromadzono 35 uczestników, którzy uczyli się technik ratowania ludzi, udzielania pierwszej pomocy, gaszenia pożaru prądu.
W 1910 roku gmina Posada Sanocka została przyłączona do miasta Sanoka. W czasie I wojny światowej działalność Kółka odrobinę osłabła, ożywił ją w 1920 roku Karol Dziuban, który pozyskał nowych członków.
W okresie międzywojennym organizacja działała bardzo prężnie. Co roku urządzano wspólny opłatek, święcone, jasełka. Członkowie organizowali prace przy naprawie polnych dróg, przepustów, oczyszczaniu rowów. Młodzież uczestniczyła w hodowli drobiu i uprawie buraków pastewnych, które w 1925 roku Lwowska Izba Rolnicza wyróżniła I nagrodą na wystawie rolniczej w Sanoku.
W latach trzydziestych Józef Lisowski, sekretarz Kółka, został instruktorem Przysposobienia Rolniczego. W tym samym czasie powstało Koło Młodzieży Ludowej i Rolniczej oraz Zespoły Przysposobienia Rolniczego.
W 1934 roku przy Kółku powstało Koło Gospodyń Wiejskich. Funkcję przewodniczącej objęła Maria Ząbkowa. KGW zajmowało się prowadzeniem kursów kroju i szycia, haftowania, trykotażu, ale też działalnością kulturalno-oświatową.
W 1935 roku rozpoczęto budowę Domu Ludowego na działce uzyskanej od miasta, w którym mogło działać Kółko. Miał być to jednopiętrowy, pokryty blachą budynek murowany. Zakończenie prac planowano do końca 1938 roku. W przypadku rozwiązania Kółka nieruchomość miała stać się z powrotem własnością miasta.
