Akordeonowa Wiosna zapachniała Latem

Zaczęło się „po sanocku”, czyli od występu młodych talentów, którym wróży się dużą karierę. Szansę tę otrzymali: Filip Siwiecki i Kacper Kosztyła, grający w duecie akordeonowym „Filip & Kacper”. Zaczynali w Szkole Muzycznej w Dydni, kontynuując naukę w PSM w Sanoku. Mimo młodego wieku wygrali ponad siedemdziesiąt konkursów, w tym większość o zasięgu ogólnopolskim, a także międzynarodowym. Ostatnio zwyciężyli w festiwalu „Viva Italia” w Rimini we Włoszech. Obydwaj są stypendystami Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”. 

W koncercie zaprezentowali muzykę do czterech tańców m. in. góralskiego, węgierskiego i bałkańskiego, urzekając widownię dużymi umiejętnościami wykonawczymi, przemyślaną interpretacją i poziomem zgrania. Doceniła to publiczność, nagradzając ich burzą oklasków i zmuszając do bisu. Na bis zagrali jeden z największych przebojów Edith Piaf „Pod dachami Paryża”, a wybór ten został przyjęty jako nawiązanie do wspaniałego triumfu światowej gwiazdy tenisa Igi Świątek w Paryżu, gdzie zwyciężyła w turnieju Rolanda Garrosa.

Podziwiając grę duetu „Filip & Kacper” widownia zastanawiała się co więcej może pokazać występujący po nim duet „Face2Face”. Wiedziała o nim, że prezentuje klasę światową, że tworzący go: Paweł Janas i Bartosz Kołsut objeździli już pół świata, zdobywając kilkadziesiąt nagród w najbardziej prestiżowych konkursach i festiwalach. Potwierdzeniem ich najwyższej klasy były m. in. dwukrotne występy Bartosza w nowojorskiej Carnegie Hall i zdobycie tytułu mistrza świata w grze na akordeonie cyfrowym przez Pawła. Jest on pierwszym akordeonistą w historii, który wystąpił jako solista z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie. Wiedziała też, że grają muzykę crossoverową, przełamującą granice między różnymi gatunkami i stylami muzycznymi.

Wiedza wiedzą, ale to, co przez najbliższą godzinę mogła usłyszeć festiwalowa widownia, przeszło jej wszelkie wyobrażenia. Artyści zabrali ją w muzyczną podróż nie tylko po świecie, ale także po przeróżnych stylach i gatunkach muzycznych. Zaprezentowany na wejściu utwór „Landscapes” (Pejzaże) pokazał, że grając na dwóch akordeonach, krajobraz można malować dźwiękiem. Wystarczyło zamknąć oczy i wsłuchać się w niebiańskie dźwięki, aby znaleźć się w świecie natury i poczuć w pełni zrelaksowanym. Wybudzić się z tego świata pomógł mocny, pompatyczny „Marsz imperialny” Johny Wiliamsa ze słynnych „Gwiezdnych wojen”. W świecie filmu pozwoliła pozostać słuchaczom muzyka Ennio Moricone z filmu Cinema Paradiso, a także światowy przebój „New York, New York”. W muzycznej podróży po świecie artyści zabrali słuchaczy do Argentyny, rodzinnym kraju Astora Piazzolli. Dla ubogacenia środków wyrazu, Bartosz zamienił akordeon na bandoneon, na którym to instrumencie popisał się równie błyskotliwą wirtuozerią. W odpowiedzi na tę zmianę, w kolejnym utworze Paweł zaprezentował swoje niezwykłe umiejętności grając na melodyce, instrumencie zbliżonym budową i barwą dźwięku do harmonijki ustnej. Znany światowy przebój Steve Wondera „Is not she lovely”, w ciekawej aranżacji “Face2Face”, zabrzmiał fantastycznie. W kolejnym utworze artyści pozwolili publiczności zakosztować klimatów nie z tej ziemi, proponując jej podróż do innej galaktyki, a chcąc udowodnić, że potrafią dosłownie wszystko, przekształcili się w rasowych rockmanów, grając światowy przebój australijskiej grupy rockowej AC DC pt. „Thunders truck”. Na zakończenie podróży po świecie, powrócili do Argentyny, aby jeszcze raz złożyć hołd Astorowi Piazzolli, wykonując jego słynne „Lieber tango” we własnej aranżacji. 

To był niezwykły koncert. Artyści okazali się charyzmatycznymi perfekcjonistami, czarodziejami akordeonu, zaangażowanymi w każdą interpretację prezentowanych utworów, które, dzięki ciekawym aranżacjom i bogactwu użytych środków wyrazu, tworzą fascynującą prezentację artystyczną. 

Tworzący duet „Face2Face” nie ukrywali jak bardzo bliski jest im Sanok. To właśnie tutaj - jak przyznali - podczas Międzynarodowych Spotkań Akordeonowych rozpoczynały się ich kariery artystyczne, tutaj odkrywali piękno instrumentu, jakim jest akordeon. Tutaj też się spotkali ze sobą, a następnie zaprzyjaźnili. To dlatego lubią tu przyjeżdżać, zwłaszcza Paweł, dla którego Podkarpacie to jego rodzinne strony.

Żegnamy „Akordeonową Wiosnę”, bogatsi o wspaniałe wrażenia i doznania. Wydarzenie to w pełni uwypukliło wielką rolę Państwowej Szkoły Muzycznej I i II st. im. Wandy Kossakowej w Sanoku, ukazując jak dorodne owoce może przynieść jedna, nieduża skąd inąd, placówka artystyczna. Można powiedzieć, że festiwal był znakomitym wypełnieniem jej jubileuszu 50-lecia, obchodzonego uroczyście końcem maja br. Jeśli w sercach pozostaje jakiś niedosyt, to tylko wiąże się on z tym, iż podczas wszystkich wspaniałych koncertów widownia świeciła pustkami. Sanok – miasto kultury, jak ciągle jest nazywany, poniósł uszczerbek na swej opinii. Należałoby więc zrobić wszystko, aby już za rok, podczas kolejnej edycji Spotkań Akordeonowych, może jednak „Sanockich”, niekoniecznie „Międzynarodowych”, zrehabilitować się. Niech na widowni, wypełnionej dostawkami, będzie równie pięknie, jak na scenie.

A nam było miło, że mogliśmy przekazywać Państwu codzienne relacje z festiwalu, występując w roli patrona medialnego tego wydarzenia.