– Po paru bardzo udanych występach na przestrzeni sezonu miałem mocno wyostrzony apetyt na to, żeby sprawić jakąś niespodziankę – komentuje sanocki łyżwiarz. – Niestety kompletnie zepsułem bieg na 500 m, z którym wiązałem swoje największe nadzieje.

Parę dni po tym konkursie miał okazję „odkuć” się na dłuższym dystansie. Jednak tu też nie wszystko zagrało. Piotr ocenił ten bieg jako poprawny technicznie, lecz bez takiego rozpędzenia, na jakie go stać. Uzyskał 1:10.17 i 31. miejsce. Stawka była wyrównana. Dwie dziesiętne sekundy szybciej dawały awans o 10 lokat.

Sebastian Kłosiński, najlepszy z Polaków, zajął 17. pozycję z czasem 1:09.59. Konrad Niedźwiedzki (1:10.02) był 27. Złoty medal zawisł na szyi Kjelda Nuisa (1:07.95) z Holandii. Czas gorszy o cztery setne sekundy miał Norweg Havard Lorentzen, świeżo upieczony rekordzista olimpijski na 500 m.

Michalski nie ukrywa, że wyjeżdża z Pjongczang z lekkim rozczarowaniem, ale i z pełnym bagażem nowych doświadczeń.

– To jest dla mnie duża lekcja i kop w tyłek, którego chyba mi też przez ostatnie lata brakowało – dodaje. – Odstawiając moje rezultaty trochę na bok, to cieszę się, że mogłem brać udział w tak wielkim wydarzeniu, jakim są igrzyska olimpijskie. Tylko garstka osób wie, ile to kosztuje czasu, nerwów, i poświęcenia. Spełniłem swoje marzenie. Na pocieszenie i motywację zaznaczę, że aktualny mistrz olimpijski na 500 m w swoim debiucie zajął 32. lokatę...

Piotr dziękuje wszystkim, którzy mu kibicowali, w szczególności rodzinie i bliskim. Specjalne miejsce w jego pamięci ma pierwszy trener Marek Drwięga i klub SKŁ "Górnik" Sanok.