Myślą przewodnią tego swoistego Święta Gór było zwrócenie uwagi na zapomniane i ubogie regiony karpackie. Ziemia sanocka, pomimo swojego atrakcyjnego położenia i swej niewątpliwej urody oraz licznych zabytków i pamiątek przeszłości, była wcześniej niedoceniana i pomijana w planach rozwoju tak gospodarczego, jak i kulturalnego.
Celem Zjazdu było ożywienie naszego regionu i rozbudzenie w jego mieszkańcach świadomości ich własnej odrębności kulturowej.
Ziemia sanocka, która położona była na trasach ważnych szlaków handlowych łączących Węgry i Ruś, a przez króla Kazimierza Wielkiego włączona została w granice Królestwa Polskiego, stanowiła ważną część naszego kraju, dzieląc z nim wszystkie jego losy.
Kultura zachodnia styka się tutaj z wschodnią, w wyniku czego powstał na pograniczu dawnej Rzeczpospolitej prawdziwy konglomerat różnorodnych grup etnicznych o odrębnych zwyczajach i obyczajach. Licząca wtedy około pół miliona mieszkańców ludność nie była też jednorodna narodowościowo ani też wyznaniowo. Mieszkali tu bowiem Pogórzanie, Dolinianie, Głuchoniemcy oraz Żydzi. Ale na szczególną uwagę zasługiwały dwie jakże odrębne, choć ubogie i prymitywne grupy etniczne: Łemkowie i Bojkowie.
Projekt zorganizowania imprezy górskiej mającej na celu zbliżenie mieszkańców wszystkich regionów górskich naszego kraju i poznania ich folkloru oraz dorobku zrodził się z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Huculszczyzny i Związku Podhalan.
W wyniku porozumienia pomiędzy centralnymi i regionalnymi organizacjami powołany został Komitet Główny „Święta Gór” w Warszawie, nad którym patronat objął Prezydent RP Ignacy Mościcki.
Pierwszy Zjazd Górski odbył się już w 1935 roku pod Tatrami w Zakopanem i zgromadził przeszło 30-tysięczną reprezentację górali z wszystkich zakątków Polski. Zachwycił licznych gości swym rozmachem i różnorodnością prezentowanego folkloru, że postanowiono ten pomysł rozwijać w latach następnych.
Więcej w 32 numerze Korso Sanockie