Był osobą powszechnie znaną, zawodowo związany ze służbą zdrowia. Wielu sanoczan kojarzy Go, i słusznie, z Lotniczym Pogotowiem Ratunkowym.

Zobacz wykaz osób zmarłych w roku 2020

Wiele lat swojego życia spędził bowiem w powietrzu, niosąc pomoc ofiarom wypadków w całych Bieszczadach. Lądowisko śmigłowca na Białej Górze było Jego drugim domem, a często i pierwszym. To, że Sanok po dziś dzień pozostaje stacją LPR, jest w dużej mierze Jego zasługą.

Ci, co znali pana Kazimierza, wiedzą, że zawsze drzemała w Nim społecznikowska nutka. Niektórzy pamiętają Go jeszcze ze sceny jako niezastąpionego konferansjera zespołu estradowego, działającego w Klubie Naftowca. Dzięki swej elokwencji, humorowi i sile przyciągania był mocnym punktem sanockiej estrady, której w tamtych czasach trzon stanowili: śp. Edward Dańczyszyn, śp. Irena Nachurska, Maryla Roszniowska.

Jako prawdziwy miłośnik swej małej Ojczyzny, kochał i wpierał wszystko, co miało wpływ na jej promocję i miejsce w kraju. Był wielkim fanem i prawdziwym kibicem sanockiego sportu, zwłaszcza hokeja. Miał swoje stałe miejsce na Torsanie, później w Arenie, w zasadzie nie opuszczał żadnego meczu. Dopiero w poprzednim sezonie, kiedy choroba nie zawsze pozwalała Mu wyjść z domu, czasami Jego miejsce było puste, co wywoływało niepokój u kolegów, z którymi kibicował swojej drużynie. Wtedy o każdej strzelonej bramce i aktualnym wyniku musieli informować Go telefonicznie.

Gdy przechodził na emeryturę, miał w sobie jeszcze tyle energii, że musiał ją gdzieś wykorzystać. Był rok 1998, kiedy rodziły się powiaty. – Zostań radnym! Nikt tak jak Ty nie zna problemów miasta i ziemi sanockiej! – mówiono. Drzemiąca w Nim pasja społecznikowska nie pozwoliła Mu długo się prosić. Wyborcy przy urnach dopełnili resztę. I tak w 1998 roku Kazimierz Ściborowicz został radnym Rady Powiatu Sanockiego I kadencji. Po pierwszej była druga. Do czasu, kiedy zdrowie zaczęło szwankować. Ale i wtedy, do samego końca interesowało Go wszystko, co dzieje się w mieście, powiecie. Taki już był. 

Był osobą bardzo wyrazistą, powszechnie znaną. Kojarzoną z lotnictwem sanitarnym, ze służbą zdrowia, z kulturą, sportem, z samorządem powiatowym. Zawsze pogodny, uśmiechnięty, miły i kulturalny, lubiany przez wszystkich. Swoimi dokonaniami i postawą w pełni zasłużył, aby Sanok Mu się pokłonił i oddał cześć, gdy odchodził z tego świata. Szkoda, że nie wszyscy o tym pamiętali! 

                         Żegnaj Przyjacielu!